oni i my

ZAPRASZAMY DO NOWEGO SERWISU INFORMACYJNEGO
WWW.NIEWIDZIALNI.EU

Bartek spełnił swoje marzenie

 

  Bartłomiej Lenarth stracił wzrok w wieku 3 lat. Niepełnosprawność nie przeszkadza mu w życiu codziennym. Jest bardzo aktywny i samodzielny. Jego życiową pasją są wyścigi samochodowe. Bierze w nich udział od 2007 roku. Wysoka adrenalina, zapach spalonej gumy, ponad setka na liczniku – to jego żywioł.

  Bartłomiej przyjechał specjalnie z Gliwic (z tego miasta pochodzi) by zmierzyć się z jednym z najlepszych kierowców rajdowych w Polsce – Kajetanem Kajetanowiczem. Pojedynek odbył się 13 grudnia, na torze wyścigowym na warszawskim Bemowie.  

  Panowie w towarzystwie swoich pilotów, zasiedli za kierownicami swoich samochodów - białego i niebieskiego Mitsubishi. Wyścig był wyrównany - Kajetan założył na oczy przepaskę. Niestety nie spisali się organizatorzy rajdu. Pojedynek został przesunięty na po południe. Zawiodła też publiczność - wszyscy poszli do domu. Widowisko trwało około dziesięciu minut. Zwyciężył Kajetan Kajetanowicz. 

Niewidzialni w tramwajach

 

 

   Przystanek tramwajowy przy ulicy Młynarskiej w Warszawie. Do tramwaju wchodzi niepełnosprawny mężczyzna. Starszy pan porusza się przy pomocy kul. Pasażerowie odwracają głowy w stronę szyby, bawią się telefonami komórkowymi, czytają prasę. Niepełnosprawny jest dla nich niewidzialny.

   Każdy skład tramwajowy ma dwa wagony. W każdym, z nich znajdują się cztery miejsca przeznaczone dla osób niepełnosprawnych i matek z dziećmi. Na szybie, nad siedzeniami umiejscowiony jest regulamin zakładu komunikacji. W punkcie 3, czytamy: osoby niepełnosprawne i matki z dziećmi mają pierwszeństwo i przywilej w zajmowaniu miejsca siedzącego w pojeździe.

   Niestety to tylko wytyczne z regulaminu, które nie znajdują zastosowania w praktyce. Rzeczywistość często nie pokrywa się z wszelkimi regulaminami, zarządzeniami i przepisami. Jak mówi polskie przysłowie – przepisy są po to, by je łamać.

   Pasażerowie nigdy nie zwracają uwagi na naklejki na szybie. Miejsce jest wolne, to siadam. A jak już siedzę, to dlaczego miałbym ustąpić miejsca niepełnosprawnemu, matce z dzieckiem, czy osobie starszej. Właśnie takie zasady obowiązują w środowisku ludzi młodych,  uważających się za inteligentów.

  Wygodnie jest odwrócić głowę w stronę szyby, zamknąć oczy, nałożyć na uszy słuchawki od mp3 lub czytać prasę. Siedzę, i jest mi dobrze. A inni…? Niech stoją i się męczą.  

   Świat zmienia się nieustannie. W jakim kierunku zmierza, trudno określić… Jedno jest pewne - jesteśmy społeczeństwem niekulturalnym i nietolerancyjnym. 

Świat z innej perspektywy

 

W Polsce żyje ponad 1500 osób chorych na Achondroplazję.

 

   Achondroplazja, inaczej karłowatości jest chorobą genetyczną. Osoby, które cierpią na to schorzenie - nie rosną. Ich kończyny są bardzo krótkie, głowa jest powiększona. Jest to niepełnosprawność fizyczna, która nie przeszkadza w normalnym, aktywnym funkcjonowaniu w społeczeństwie.

   Karolina ma 22 lat. Mierzy sto centymetrów. Jest osobą aktywną i niezależną. Mieszka sama, studiuje, ukończyła kurs nauki jazdy. Dostała od rodziców w prezencie samochód. Auto zostało w pełni dostosowane do jej potrzeb. Teraz może wybrać się na zakupy, do kina, na uczelnię.

   Dotychczas spełniły się jej prawie wszystkie pragnienia. Nie spoczęła jednak na laurach, wyznacza sobie nowe cele i zadania. Chciałaby pojechać na zjazd osób niskiego wzrostu do Stanów Zjednoczonych.

   Podobne zjazdy i spotkania organizowana są także w Polsce. Odbywają się z inicjatywy Polskiego Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych Niskiego Wzrostu. Stowarzyszenie powstało 8 grudnia 1994 roku. Jego siedziba mieści się w Warszawie. Jego celem jest aktywne działanie na rzecz osób niskiego wzrostu poprzez: integrację; likwidowanie wszelkich barier oraz udzielanie pomocy członkom stowarzyszenia w różnych sprawach życiowych.

   Polskie Stowarzyszenie Osób Niepełnosprawnych Niskiego Wzrostu skupia ludzi wyróżniających się niskim wzrostem - ponad 100 osób. Należą do niego, m.in. osoby mierzące około 110 centymetrów.

  

Niepełnosprawny za kierownicą

 

  Ukończenie kursu nauki jazdy daje osobom niepełnosprawnym pełną samodzielność i niezależność. Na kurs mogą zapisać się osoby z różną niepełnosprawnością.

 

Osoba niepełnosprawna, która chciałaby zgłosić się na kurs prawa jazdy musi:

 

1) Okazać instruktorowi zaświadczenie od lekarza o tzw. braku przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia auta.

2) Każda osoba zainteresowana rozpoczęciem i ukończeniem kursu traktowana jest indywidualnie.

3) Opinia lekarza zależy od stadium choroby, towarzyszących dolegliwości, które mogą osłabiać koncentrację, opóźniać dynamikę ruchów oraz wywoływać zaburzenia wzroku.

4) W przypadku, kiedy istnieje podejrzenie, że choroba może się rozwijać, zaświadczenie o zdolności do odbycia kursu wydawane jest na czas określony.

 

Nauka Jazdy dla niepełnosprawnych:

 

1) Szkoła nauki jazdy, by mogła specjalizować się w prowadzeniu kursów dla niepełnosprawnych musi dysponować taborem dostosowanym do potrzeb osób niepełnosprawnych oraz przygotowanymi do pracy z niepełnosprawnymi instruktorami.

2) Aby zapisać się na kurs należy przy składaniu wymaganych dokumentów, okazać dowód osobisty, w przypadku niepełnoletności zgodę rodziców na piśmie.

3) Kurs dla niepełnosprawnych w niczym nie różni się od tego, jaki zaliczyć muszą pełnosprawni. Przebiega tak samo, składa się z dwóch części: Teoretycznej i Praktycznej.

4) Uczestnik kursu powinien zaliczyć 30 godzin wykładów teoretycznych oraz 30 godzin praktycznych (jazda po okiem instruktora).

 

- Cena kursu: 1300-2000 złotych.

- Czas oczekiwania na dokument: do 4 tygodni.

- Dokument wydaje wydział komunikacji urzędu miasta lub

starostwa powiatowego.